Chapter 7 ''It's just life's anatomy. Don't be so hard on this...''

  Valerie nie zamierzała się tak łatwo poddać. Jej głównym celem było sprowadzenie starego Damona. Zależało jej na przyjacielu. Był właściwie jedną z najważniejszych osób w życiu czarownicy. Ze względu na swoje zdolności ludzie trzymali się od niej z daleka. Uważali ją za wysłanniczkę diabła i wszelakich piekieł. Salvatore był pierwszą osobą, której odmienność Valerie nie zraziła. Wręcz przeciwnie, przy wielu rozmowach powtarzał, że jej moc jest niezwykłym darem. Kiedyś usłyszała od niego, że zazdrości. Trudno jej było bez przyjaciela.

  Dlatego gdy dowiedziała się o niepowodzeniu Zayna tym bardziej chciała zobaczyć bruneta. Głęboko w sercu wierzyła, że spotkanie przypomni Damonowi o ich przyjaźni. Nie obawiała się jego nowej natury. Nie raz miała do czynienia z wampirami. Te groźne istoty nie przerażało nic, z wyjątkiem magii. Księga Czarów kryła mnóstwo zaklęć, które pomagały pokonać krwiopijcę.

  W podróż do Kalifornii zabrała ze sobą swoją ukochaną. W końcu co dwie czarownice to nie jedna. Razem były w stanie pokonać nie tylko Damona, ale i rodzinę Mikaelsonów. Były nastawione by osiągnąć swój cel.

  Nie łatwo było znaleźć wampira. Te istoty nadprzyrodzone kochały noc, a za dnia doskonale się kamuflowały. Mimo wszystko determinacja Val zaprowadziła ją do lasu, w którym w tej chwili polował jej przyjaciel.

~~

  Ukryły się wraz z Norą za starą chatą i w grobowej ciszy obserwowały jak Salvatore okrąża młodą kobietę. wiedziały, że nie mogą przeszkodzić mu w polowaniu. Głodny wampir był tym najgorszym z możliwych. Valerie przyglądała się głodnemu wzrokowi bruneta. Był kimś zupełnie innym – istotą myślącą tylko o krwi. Kilka sekund później rzucił się na ofiarę powalając ją na ziemię. Do ich kryjówki dochodziły odgłosy rozrywanej skóry i krzyku kobiety. W oczach blondynki zebrały się łzy. Damon był potworem, który zabijał dla pokarmu i przyjemności. Czekały na moment aż się pożywi, by otoczyć wampira. Tulle nie chciała walki, wręcz przeciwnie oczekiwała spokojnej rozmowy, po której uda jej się przywrócić uczuciowego Damona.

  -Phasmatos motus arrovox – wypowiedziała Nora przenosząc się na wprost wampira.

  Salvatore był zaskoczony kolejną wizytą. Uśmiechnął się w kierunku brunetki ukazując brudne od krwi kły. Jednak Norze nie było do śmiechu. Wampir szybko się domyślił, że czeka go rozmowa podobna do tej z bratem. Odwrócił się, a kilka metrów za nim stała Valerie.

  -Proszę, kogo tym razem tutaj przywiało – odpowiedział z irytacją w głosie.

  Val musiała być silna mimo to, że pragnęła rozpłakać się na widok nowej natury przyjaciela.

  -Nie interesuje nas co powiedział ci Zayn. Musisz wysłuchać argumentów czarownic – głos zabrała Nora wzbudzając zaskoczenie pozostałej dwójki.

  Póki co wampira nieźle bawiła zaistniała sytuacja i nie miał zamiaru odbierać sobie chwili rozbawienia.

  -Widzę, że mój kochany braciszek nie przekazał wam moich ostatnich słów. Poinformowałem go jasno, że jeszcze jedna wizyta, a wszyscy zginą – wyjaśnił wycierając buzię z krwi.

  -Ty taki nie jesteś – powiedziała Valerie zbliżając się do niego – Zawsze byłeś zbuntowany, ale nigdy nie odrzucałeś najbliższych. Jak możesz twierdzić, że obecne życie jest lepsze? Bez przyjaciół, brata i twojej ukochanej nic nie powinno mieć sensu. Nie wmówisz mi, że wolisz spędzać czas na polowaniach z Klausem i romansach z Rebeką – dodała łamiącym się głosem.

  -Niezwykle podoba mi się bycie silniejszym. Jako wampir więcej zabijam i mam kontrolę nad ludźmi. Kiedyś byłem tylko płatnym zabójcą, który miał do czynienia z przestępcami. Teraz świat stoi przede mną otworem i nie zamierzam z tego rezygnować – rzucił beztrosko wpatrując się w oczy przyjaciółki.

  W tęczówkach bruneta widziała tylko nienawiść i pożądanie. Zniknęły dawne iskierki i radość. Tak samo jak odszedł najlepszy przyjaciel jakiego posiadała.

  -Nie możesz wybrać mroku. Nina także jest wampirem, ale tym dobrym żyjącym w zgodzie z ludźmi – załamana blondynka wszelkimi sposobami próbowała przekonać Damona.

  -Uważacie, że obchodzi mnie Nina? To co do niej czułem wypaliło się w chwili, gdy przemieniłem się w istotę nadprzyrodzoną. Moje dawne życie i osoby, które zajmowały w nim jakieś miejsce, nie istnieją. Dlatego przestań powoływać się na nią, bo ona nic już dla mnie nie znaczy – warknął czując coraz większe poirytowanie i zdenerwowanie całą sytuacją.

  Valerie pozwoliła by łza popłynęła z jej oka. Nigdy nie usłyszała tak bolesnych słów od bliskiej osoby.

  -Nie wierzę, że tak się zmieniłeś – szepnęła.

  Brunet wykonał nagły ruch powodujący obrzucenie spojrzeniem przez blondynkę. W ułamku sekundy znalazł się obok Nory zaciskając palce na jej szyi. Drugą ręką błądził po jej klatce piersiowej. Tulle przerażona podbiegła do wampira. W myślach szukała zaklęcia by powalić krwiopijcę. Nim wypowiedziała jakiekolwiek słowo, dłoń Damona zanurzyła się pod skórą Nory. Szybkim pociągnięciem wyrwał jej serce. Był całkiem niewzruszony. Valerie widząc śmierć swojej dziewczyny upadła załamana na ściółkę lasu. Łzy płynęły z jej oczu jak z kranu. Całe ciało dziewczyny się trzęsło, a ogromna gula zatrzymała się w jej gardle. Serce na moment przestało bić, zupełnie jak posłuszeństwa odmówiły jej wszystkie zmysły.

  -Jeżeli ktoś jeszcze uważa, że się nie zmieniłem będzie moją kolejną ofiarą – odezwał się Salvatore, po czym zniknął.

  Czarownica schyliła się obok ciała swojej ukochanej. Jej skóra przybrała blady odcień, a oczy ukazywały ostatnie przerażenie. Nie wierzyła, że to się stało. Dlaczego to właśnie Nora umarła? Ona nie była niczemu winna, właściwie nie znała tak dobrze Damona. Łzy Valerie spadały na twarz i dekolt brunetki. Przytuliła do siebie zmarłą czując jak traci cząstkę samej siebie. Tyle razem przeżyły i wycierpiały. Udało im się powrócić razem do świata żywych i nie mogły teraz odejść. Blondynka obwiniała samą siebie o zabranie Nory do Kalifornii. Mogła poradzić sobie sama. To właśnie ją mógł zabić Damon. Odebrałby jej to ogromne cierpienie, które odczuwała w tej chwili.

  -Obiecuję, że zrobię wszystko byś do mnie wróciła – jęknęła czując rozszarpujący ból serca.

~~

  Całej sytuacji z boku przyglądał się najstarszy wampir świata. Był dumny z tego, że wyszkolił Damona na bezdusznego potwora. Wyłączenie człowieczeństwa u nowo narodzonego wampira nigdy nie doprowadzało do takiej nienawiści. Mikaelson odnajdując umierającego bruneta liczył na to, że stworzy potwora. Udało mu się to dzięki silnej ingerencji w jego psychikę. Dokładniej mówiąc, gdy wszystkim wydawało się, że Salvatore stracił uczucia z własnej woli, prawda była zupełnie inna. Najpotężniejszy wampir i wilkołak świata stale kontrolował umysł Damona robiąc z niego bestię. Gdyby on tylko wyłączył swoje człowieczeństwo, wspomnienie o Ninie lub wizyta Valerie ściągnęłyby go do Seattle. Klaus potrzebował obok siebie małego podwładnego. Jego głównym celem było pozbawienie uczuć byłego wroga, raz na zawsze. Tak by zapomniał kim jest dla niego Dobrev, Malik czy Tulle. Hybryda śmiała się widząc jak Damon przywiązuje się do niego, darzy go przyjaźnią. W rzeczywistości Mikaelson nie szanował przecież nikogo prócz ostatnich krewnych w swojej rodzinie. Dlatego gdy Salvatore liczył na przyjaźń z Klausem, on planował dla niego zupełnie coś innego – śmierć. 

~~~~

Powracam z siódmym rozdziałem, krótszym ale chyba nie nudnym. Dowiedzieliśmy się prawdy o zmianie Damona

Choroba natchnęła mnie do pisania

Do następnego <3