Epilog ''I'd like to be the beginning, the end ...''

  Do połowy spalone ciało Klausa Mikaelsona leżało na kamiennym stole w starej piwnicy. Była miejscem, o którym niewiele osób miało pojęcie. Mężczyzna był cały siny, a w jego sercu widniał drewniany kołek. Codziennie, od kilku dni Rebekah przyglądała się takiej postaci brata. Nienawidziła go, bo uczynił z jej życia piekło. Lecz bez niego czuła się niepotrzebna, właściwie mogła umrzeć. Świat stał przed nią otworem, ale jednak blondynka była ukryta w piwnicy z ciałem Klausa. Prawdziwy paradoks, czyż nie? Pragniesz czyjejś śmierci, a gdy ona nadejdzie, nie możesz znaleźć sobie miejsca, nie potrafisz zapomnieć.

  Szarpnęła za ramię Jade, która stała się jej niewolnicą. Zdziwiła się, że Damon Salvatore zapomniał o swojej kochance. Nie zabiła jej, bo wtedy nie miałaby już z kim rozmawiać. A w obecnej sytuacji potrzebowała kogoś, kto wysłucha o tym, jak wampirzyca się czuje. Wzięła do ręki nadgarstek dziewczyny i za pomocą swoich kłów, przegryzła kawałek żyły. Czerwona ciecz wpłynęła na jej pragnienie, jednak miała do wykonania coś innego. Zbliżyła krew do martwych ust brata i ścisnęła nadgarstek. Substancja spływała do buzi Klausa, lecz odruchów z jego strony nie było widać.

  Rebekah usiadła na kamiennej podłodze załamując ręce. Pomieszczenie było bardzo małe, ale musiała ukrywać się przed polującą na nią czarownicą. Jeżeli i ona by zginęła, nikt nie przywróciłby Niklausa do życia.

  Usłyszała mocne kroki. Wytężyła swoje wampirze zmysły, w obawie, że śmierć po nią przyszła. Wrogim spojrzeniem uciszyła szlochającą Jade. Drzwi do piwnicy uchyliły się, lecz takiego widoku pierwotna się nie spodziewała.

  Stał nad nią jej ukochany starszy brat. Jak zwykle był ubrany w szykowny garnitur. Elijah niewiele się zmienił przez te miesiące nieobecności. Chciała zapytać, gdzie był i dlaczego wrócił tak późno, lecz odłożyła to na potem. Wpadli w swoje ramiona stęsknieni swoim widokiem.

  -Nik nie żyje. Próbowałam przywrócić go za pomocą krwi – jęknęła nadal wtulona w starszego brata.

  Tą dwójkę zawsze łączyła najbliższa relacja. Rebekah to właśnie jego kochała najmocniej z całej rodziny i za każdym razem przeżywała jego odejście. Teraz, gdy on wrócił, pojawiła się nadzieja.

  -Znam potężną czarownicę, która ożywi naszego brata. To jeszcze nie koniec, kochana siostro – odparł Elijah wycierając jej kilka łez z policzków.

~~~~

Żeby nie trzymać już tego epilogu w tajemnicy, dodaję go dzisiaj.

Skąd pomysł i dlaczego takie zakończenie?

Mimo całego zła jakie wyrządził w tym opowiadaniu Klaus, lubiłam postać jaką stworzyłam. Wiedziałam jednak, że tylko jego śmierć przywróci harmonię w życiu Damona i Zayna. Długo myślałam w jaki sposób zakończyć to opowiadanie, żeby być usatysfakcjonowaną. Ten oto epilog właśnie daje mi to uczucie. Zostawia za sobą rąbek tajemnicy i pozwala wam dopowiedzieć sobie, co może zdarzyć się później.

Klaus ożyje? 

Zemści się na Valerie za to, że go zabiła? 

Znów przejmie kontrolę nad Damonem? A może tym razem nad Niną?

Na te pytania odpowiedzcie sobie sami i stwórzcie swoją historię.

Jestem MEGA wdzięczna za każdy komentarz, a w nim ciepłe słowa motywujące do dalszego pisania. Dziękuję tym którzy tu zaglądali i czytali nawet bez pozostawienia swojej opinii

Demons in my mind to trzecie opowiadanie, które udało mi się ukończyć

To było piękne półtora roku

 PS: Ten przytulas pomiędzy Rebeką a Elijahem jest też moim przytulasem dla was. Ściskam mocno i czytajcie moje kolejne opowiadania!

Chapter 14 ''Our fates have all been wrapped around your finger...''

Seattle, kilka miesięcy później

  Lipcowe słońce tworzyło cudowny blask nad wszystkimi zgromadzonymi. Miejsce wyglądało jakby zostało wycięte z bajki. Pięknie udekorowane drzewa, białe stoliki i pełno kwiatów. Gości było bardzo dużo, aż sama panna młoda była tym zaskoczona. Zostało tak niewiele czasu do upragnionego momentu w życiu Perrie. Stała przed lustrem w jednym z pokoi w rodzinnym domu Damona. Mimo ciepłych dni, nie zrezygnowała z tradycji. Miała na sobie długą, białą suknię ozdobioną kryształkami. Prezentowała się wytwornie, a uroku dodawała jej fryzura zrobiona przez Valerie. Na palcach jednej ręki mogła policzyć ile jeszcze będzie panną. Nie przypuszczała, że to właśnie z Zaynem stanie na ślubnym kobiercu. Łączyło ich wiele, ale też się różnili. Doprowadziło to do rozstania i stracenia wiary we wspólną przyszłość. Przyglądając się swojemu odbiciu, uświadomiła sobie jak bardzo jest szczęśliwa. W końcu życiu jej i najbliższych nie zagrażały siły nadprzyrodzone. Wszystko wróciło do normy i było nawet piękniejsze niż przedtem. W makijażu ostatnie poprawki wstawiała Nina. Dawna niechęć między dwiema kobietami już dawno zniknęła.

  Zegar wybił godzinę dwunastą. Zgromadzeni w ogrodzie goście wstali witając zbliżającą się pannę młodą. Towarzyszył jej Damon zachwycony wyglądem przyszłej szwagierki. Nikt nawet nie odważył się szepnąć czegoś złego o Edwards. Zrobiło jej się słabo, ale na szczęście podtrzymał ją wampir. Wiedziała, że to przez niepojętą radość, jaka wkrótce nadejdzie. Dostrzegła swojego ukochanego i minimalnie przyspieszyła kroku. Stanęli naprzeciw siebie i Zayn upajał się pięknem swojej prawie już żony.

  Salvatore stanął obok ukochanej. Tworzyli wspaniały duet, łącznie z ich strojami na to wydarzenie. Damon był dumny z tego, co udało się młodszemu bratu. Radził sobie świetnie w życiu zawodowym, a w prywatnym nie mogło być lepiej. Przez ułamek sekundy poczuł zazdrość. Gdyby nie rodzina Mikaelsonów to on mógłby brać ślub z Niną. Mimo, że żyli wiecznie, czuł sentyment do ludzkich spraw.

  -Myślisz, że gdyby nie nasza nowa natura, to stanęlibyśmy na ślubnym kobiercu? – szepnął do brunetki, gdy zajęli już miejsca.

  Uśmiechnęła się na jego słowa. W swoim wampirzym wcieleniu nie potrzebowała już niczego więcej.

  -Nie wzięłabym ślubu z dawnym Damonem. Jako krwiopijca podobasz mi się znacznie bardziej.

  Lubiła się z nim droczyć. Kochali się tak mocno, że nawet rzadko pojawiające się kłótnie nie były w stanie ich rozdzielić. Mieli przed sobą całą wieczność.

  Młoda para złapała się za ręce, gdy przyszedł czas pocałunku. Wszyscy wstali i zaczęli głośno wiwatować. Zayn oddał w ten moment całą miłość, którą dawniej dusił w środku. Uniósł ukochaną nie przejmując się dalszymi słowami pastora. Nie potrzebował usłyszeć już niczego więcej. Perrie została jego żoną. Sam nie mógł w to do końca uwierzyć. Mimo tylu grzechów jakie popełnił, nie ukarano go. Wręcz przeciwnie, zyskał najwspanialszą w życiu człowieka rzecz.

  Wesele wyglądało tak, jak na filmach. Część ludzi tańczyła, inni rozkoszowali się jedzeniem i alkoholami. Zayn nie pozwolił usiąść swojej wybrance przez dobrą godzinę. Obawiał się, że to co go spotkało jest tylko snem. W każdej chwili mógł się obudzić i ten piękny moment, zniknąłby. Perrie widząc jego zmartwienie, szybko go pocałowała. I dobrze zrobiła. Uśmiechnął się do niej i porwał żonę do kolejnego już tańca. Zastanawiał się, gdzie podział się jego starszy brat, ale obecność ukochanej odrzuciła plan szukania go.

  Tymczasem Damon składał pocałunki na ciele swojej wampirzycy. Leżeli na łóżku w jego dziecięcym pokoju. Tak wiele przykrych rzeczy spotkało go tutaj. Jednak, gdy obok była Nina, nie musiał przejmować się wspomnieniami. Podczas ceremonii wręcz nie potrafił wytrzymać patrząc na nią. Miała na sobie opinającą sukienkę i naprawdę nie mógł się doczekać, aż pozbawi ją kreacji. Unosząc się nad brunetką tylko na chwilę spojrzał w jej oczy. Pomogła mu z jego garniturem, aż w końcu oboje byli nadzy. Stosunek między dwoma wampirami wyglądał zupełnie inaczej. Nie musieli obawiać się zajścia w ciążę. W grę nie wchodził żaden ból, bo ich natura po prostu to wykluczała.

  -Nie będę już powtarzać, że cię kocham. Pewnie to wiesz – odezwał się, gdy było już po wszystkim.

  -Za to ja mam wieczność, by ci to mówić. Więc kocham cię, Damonie Salvatore – mruknęła całując go w policzek.

  W dużo lepszym nastroju wrócili do ogrodu. Damon widział w nim kilku swoich dawnych pracowników. Małżeństwo zaprosiło kolegów ze szkolnych lat. Żadna z osób nie wiedziała o obecności dwóch wampirów. Jasne było to, że przeciętny człowiek nie wierzy w ich istnienie. Dzięki temu krwiopijcą łatwiej jest się wtopić w tłum. Tak było i teraz. Goście widzieli w nich tylko dwojga zakochanych w sobie ludzi. Sekret tkwił w tym, że to uczucie nie będzie trwało dopóki śmierć ich nie rozłączy, a całą wieczność.

  Gdy zbliżała się noc, para wampirów raz jeszcze pogratulowała młodemu małżeństwu. Wręczyli im prezenty, dwa flakony z ich krwią. Perrie spojrzała na nich zaskoczona nietypowością podarunku.

  -Doszliśmy do wniosku, że to będzie pewna lokata na przyszłość. Wiem, że przemiana w wampira nie jest waszym marzeniem ale możecie to zrobić wtedy, gdy stwierdzicie, że chcecie być razem już zawsze – wyjaśniła Nina przytulając kolejno Perrie i Zayna.

~~

  Księżyc był jedynym światłem nad małą wioską w Teksasie. Nie była późna noc, ale większość ludzi znajdowała się już w swoich domach. Tylko nieliczni wciąż spacerowali. Jedną z nich była nastolatka. Wampir, który ją obserwował od razu wysnuł wnioski, że pokłóciła się z rodzicami. Nie wyglądała na zaniedbaną, ale na bardzo smutną. Wyjęła z kieszeni jednego papierosa i zapaliła go siadając na ławce. Większość młodych ludzi po niepowodzeniu sięga po używki. Jedni piją, drudzy ćpają, a jeszcze inni palą. W dzisiejszych czasach niewiele jest nastolatków, które tego nie próbowały.

  -Mogę pozbyć się cierpienia z twojego życia – odezwał się zajmując miejsce obok.

  Dziewczyna niechętnie podniosła na niego wzrok. Nie lubiła gdy ktoś przeszkadzał jej w myśleniu i wtrącał się w nieswoje sprawy. Nieznajomy był przystojny, ale nawet to nie zachęciło nastolatki do rozmowy z nim. Zgasiła papierosa swoim butem i bez słowa wstała. Ruszyła chcąc prędko zostawić za sobą mężczyznę. Wtedy pojawił się dokładnie przed nią.

  -Kim jesteś? – zapytała przerażona.

  -Nieładnie tak odchodzić bez pożegnania.

  Ukazał swoje kły i gdy był bardzo blisko jej szyi, potworny ból uniemożliwił mu dalsze czynności. Złapał się za skronie i upadł na kolana nie potrafiąc wytrzymać fizycznego cierpienia.

  -Permisso Laca Tha Tar – słowa Valerie spowodowały jeszcze większy ból nieznanemu wampirowi.

  Nastolatka przyglądała się wszystkiemu z boku. Nie mogła uwierzyć w sytuację, która rozgrywała się przed nią. Za czarownicą pojawiła się Oksana, która całą siłą łowcy, wbiła wampirowi kołek w serce. Wykonały swoją kolejną misję. Tulle spojrzała na niedoszłą ofiarę i za pomocą magii zabrała jej wspomnienia. Nie chciała żeby niewinne osoby pamiętały to, co je spotkało.

  Valerie i Oksana tworzyły zgrany duet. Podróżowały po całym kraju tropiąc wampiry, które dopuściły się najgorszych zbrodni. Dzięki temu jedna, jak i druga zyskały role w życiu. Cieszyły się, że taką niewielką pracą mogą uratować setki żywych istot. 

 ~~~~

Głupio czuję się  tym, że znów udostępniam coś słabego. Chciałam stworzyć naprawdę dobry rozdział zważając na to, że jest ostatni ale chyba się wypaliłam.

Epilog napiszę lepszy, obiecuję 

Chapter 13 ''And I won't back down 'cause life's already bit me...''

  Valerie ocknęła się niedługo później. Bolała ją głowa i czuła się bezsilna, ale wiedziała, że to wszystko nie poszło na marne. Udało im się zabić Klausa i jednocześnie wprowadzić spokój. Dostrzegła Damona, który z lekką niepewnością przytulał się z Niną. Mimo tego, że wyrwał serce Norze, nie obwiniała go. Wszystkim sterował pierwotny. Kiedy przyjaciel spojrzał na nią, zauważyła ból w jego oczach. Cierpiał zdając sobie sprawę ile zła wyrządził gdy wyłączył człowieczeństwo.

  Odsunął wampirzycę i ruszył w kierunku przyjaciółki. Zastanawiał się chwilę, czy Valerie przyjmie jego przeprosiny. Nie miał nic innego do zaoferowania. Po śmierci Niklausa wszystkie uczucia wróciły. Przeżywał ból zabicia Nory, prześladowania Jade i znęcania się nad bliskimi. Tak bardzo żałował, że odprawił młodszego brata z kwitkiem. Nie mógł sobie wybaczyć, że po raz kolejny zostawił swoją ukochaną. Nienawidził Mikaelsona za to, iż odsunął go od rodziny i przyjaciół na bardzo długi czas. Czuł się brudny i wykorzystany także przez Rebekę. Uległ jej wewnętrznemu urokowi, czego nie zrobiłby będąc wampirem z człowieczeństwem. W pewnym sensie przecież zdradził Ninę i to również go bolało.

  -Val, możemy porozmawiać? – zapytał cicho.

  Naprawdę mimo całej radości z zabójstwa Klausa, był przygnębiony. Blondynka nieśmiało pokiwała głową. Wiedziała, że Damona czeka jeszcze rozmowa z Dobrev i Zaynem.

  -Chciałbym cofnąć czas, gdyby tylko była taka możliwość. Wtedy nigdy nie posłuchałbym słów Klausa. Przez niego stałem się potworem. Nawet nie wiesz jak mi przykro z powodu, że pozbawiłem cię twojej jedynej miłości. Pamiętam, że kiedy wyrywałem jej serce ukazał się przede mną obrazek waszego szczęścia. Zignorowałem to i cholernie żałuję, że się nie powstrzymałem – pierwszy raz od dawna odważył się szczerze powiedzieć co czuje.

  Brakowało jej przyjaciela. Doskonale pamiętała wszystkie chwile spędzone wspólnie. Przy pierwszym spotkaniu nie sądziła, że tak przywiąże się do jakiegokolwiek mężczyzny. Dzięki niemu uwierzyła, że jej powrót do żywych ma jakiś sens. Cieszyła się mogąc pomóc w zagadce z obrazami oraz tajemniczym wierszykiem. Robiła to wszystko dlatego, że widziała w oczach Damona nadzieję na odzyskanie Niny. W końcu przyszedł czas, w którym osiągnął szczęście. Poświęciła własne, by go odzyskać. I nie żałowała.

  -Nie byłeś sobą. Brakowało mi starego Damona – odpowiedziała krótko przytulając się do niego.

  Z jego oczu polecało kilka łez. Miał tak wiele spraw do naprawienia. Cieszył się, że posiadał tak wspaniałą i wyrozumiałą przyjaciółkę. W końcu niewielu z nas wybaczyłoby morderstwo. Valerie była zupełnie inna i sam Salvatore zastanawiał się czym zasłużył by mieć ją obok siebie.

~~

  Zebrał w sobie całą siłę, która jeszcze mu pozostała. Uważał, że powinien wyjaśnić wszystkim obecnym jak zaczęła się jego przygoda ze światem nadprzyrodzonym. Klaus wymazał mu wspomnienia z wypadku, ale na szczęście gdy umarł, wszystko wróciło. Dzięki temu zrozumiał dlaczego stał się wampirem i kto jest za to odpowiedzialny. Nim jednak zaczął mówić, wspólnie z Oksaną podpalili ciało pierwotnego. Robiąc to, mieli pewność, że Mikaelson nie powróci do żywych, tak jak robił to dawniej. Liczyli, że wylądował w najgorszym z możliwych piekieł.

  Spojrzał po kolei na obecne osoby. Perrie i Valerie siedziały na trawie jakby wydarzenia sprzed kilkunastu minut nie miały miejsca. Oksana i Nina opierały się o drzewa gotowe na to, co ma do zakomunikowania. Westchnął głęboko i zaczął opowiadać o wszystkich wspomnieniach.

  -Jechałem wściekły późną porą z pracy. Pamiętam, że pojawiła się u mnie Nina i przeżyliśmy dziwną rozmowę. Pożywiłaś się moją krwią i dałaś mi swoją. Wtedy nie widziałem w tym nic złego. Wjechałem rozpędzonym samochodem na most. Była mgła i zdawałem sobie sprawę, że nie powinienem tak pędzić. Na środku ulicy stała Rebekah i bezczelnie się uśmiechała. Spanikowałem i skręciłem w lewo. Wpadłem do rzeki, a woda wlewała się do auta tak szybko. Nie wiem jak się wydostałem, ale zapewne była to także sprawka wampirzycy. Ocknąłem się w lesie i dziwny głos przemawiał w mojej głowie. Nie rozumiałem jakim cudem żyję, gdy nagle poczułem ogromne pragnienie. Słyszałem leśne zwierzęta i nawet zapolowałem na jednego z nich. Potem pojawił się Klaus, który zabrał mnie do swojego domu w Kalifornii. Tam wyjaśnił mi kim jestem i co muszę robić, by przetrwać. Na początku byłem załamany, ale ludzka krew i hipnoza pierwotnego wszystko zmieniły. Pozbawił mnie nie tylko człowieczeństwa, ale sterował mną jak zabawką. Dostał się do moich myśli i wysyłał tam rozkazy, które ślepo wykonywałem. To on zmusił mnie do szantażowania Zayna i zabicia Nory – ostatnie zdanie sprawiło mu najwięcej problemu.

~~

  Zayn spokojnie przeglądał w biurze nowe zlecenia. Coraz lepiej czuł się w swojej roli. Wszystko zaczęło mu się udawać. Był taki podekscytowany tym, że miał narzeczoną. Zrozumiał dzięki temu jak mocno kocha Perrie. Nie wyobrażał sobie co by się z nim stało, gdyby znów odeszła. Najprawdopodobniej wróciłby do narkotyków i wyścigów samochodowych. O tych dwóch rzeczach pragnął zapomnieć. Nie chciał wspominać jak naćpany chodził do klubów i podrywał dziewczyny, gdy w domu czekała na niego ukochana. Dzięki wyścigom poznał swoją matkę, lecz to spotkanie okazało się ogromnym błędem. Pamiętał jak trafił do szpitala i walczył o życie. Wtedy z pomocą przyszła mu Val, ale co by się stało, gdyby tego nie zrobiła? Czasem dziwił się Edwards, że tyle z nim wytrzymała. W końcu kupił ją od matki jak zwykły przedmiot. Tak samo traktował blondynkę, która na początku związku była posłuszna. Jak śmiał podnieść rękę na tak dobrą dziewczynę?

  Odgonił od siebie bolesne wspomnienia. Wiedział, że nie uda mu się zapomnieć o swojej mrocznej przeszłości. Mimo to, dostał szansę od losu na lepszą przyszłość. Właśnie teraz pracował, zamiast roztrwaniać majątek rodziny. Kupował Perrie kwiaty i czekoladki oraz co jakiś czas gdzieś ją zabierał. Liczył na to, że chociaż w części odpokutuje swoje winy. Widział po niej, że teraz jest naprawdę wolna i szczęśliwa. Już nie kontrolował tego co robiła, bo mieli do siebie ogromne zaufanie. W takim razie, czy czegoś jeszcze mu brakowało? Od razu pomyślał o starszym bracie.

  Wtem, jakby na zawołanie, drzwi biura otworzyły się. Podniósł wzrok w tym kierunku i zaskoczył się tym, co ujrzał. Damon, ubrany w skórzaną kurtkę i modne spodnie kroczył do niego. Nie wyglądał jak podczas ich ostatniego spotkania. Właściwie, gdyby Malik nie wiedział z kim na do czynienia, na pewno pomyślałby, że Salvatore jest człowiekiem.

  -Co ty tu robisz? – zapytał, wstając z obrotowego krzesła.

  Wampir podszedł do szafki z alkoholami i w klasycznym dla siebie stylu, nalał do szklanki bourbon. Uśmiechnął się na widok młodszego brata kierującego jego biznesem.

  -Świetnie sobie radzisz jako płatny zabójca. Gratuluję, Zayn. Przyszedłem przeprosić za to, jak cię ostatnio potraktowałem. Klaus nie żyje i wszystkie uczucia do mnie wróciły – odezwał się trzymając w ręce szklankę.

  Zayn poczuł wewnętrzną ulgę na te słowa. Nie sądził, że uda mu się odzyskać brata.

  -Więc wszystko jest już tak, jak dawniej?

  -Nie do końca – zaczął starszy z nich – Niestety nadal jestem wampirem i to już się nie zmieni. Nie mogę wobec tego kierować swoją firmą. Będę żył wiecznie, a siedzenie tutaj przez tyle czasu, stanie się dla mnie zbyt nudne. Dlatego stojąc tutaj, proszę cię jednocześnie, byś zajął się całą firmą, ale w taki sposób by nie upadła.

  -Obiecuję – odpowiedział Malik.

  Teraz już nie miał powodów do zmartwień, czy niepokoju.

~~

  Wampira czekała w końcu najważniejsza rozmowa. Spotkał się z Niną w lesie, bo było dla nich naturalnym środowiskiem. Była piękna noc, rzec można, że idealna na szczerą rozmowę. Damon przez cały dzień układał w głowie to, co zamierza jej powiedzieć. Żadne słowa nie były jednak na tyle odpowiednie, by wyrazić jego miłość i jednocześnie żal z powodu tego, co się wydarzyło. Nie chciał powtarzać brunetce, że najchętniej cofnąłby czas. Jedyne czego teraz pragnął, to jej wybaczenie.

  -Cieszę się, że przyszłaś – odezwał się dostrzegając ukochaną niedaleko małego jeziorka.

  W tafli wody odbijał się księżyc i setki gwiazd, co tworzyło wspaniały klimat. Nina siedziała na trawie i wpatrywała się w to zjawisko. Dopiero pojawienie się mężczyzny zastąpiło jej myśli czymś innym.

  -Nareszcie możemy spokojnie porozmawiać – odpowiedziała zgodnie z tym, co czuła. A czuła prawdziwą radość.

  Usiadł obok niej i nastąpiła cisza. Nie było sztucznie, jak na filmach, bo sama obecność ukochanej go uspokajała. Wiedział, że powinien zacząć wygłaszać to, co przygotował, ale wszystko w jego głowie gdzieś zaginęło.

  -Uświadomiłem sobie, że odkąd się poznaliśmy, razem byliśmy szczęśliwi naprawdę krótko – rozpoczął mowę, improwizując. – Los postawił na naszej wspólnej drodze mnóstwo przeszkód. Zaczęło się na Klausie i jego rytuale, trwało przez twój pobyt w zaświatach, aż do momentu, w którym jesteśmy teraz jako dwójka wampirów. Nigdy nie sądziłem, że poznam kogoś wartego miłości. Właściwie nie wiedziałem czym jest to uczucie dopóki nie pojawiłaś się ty. Zmieniłaś samą swoją obecnością całe moje człowiecze życie. Zakochałem się w tobie i czułem, że to odwzajemniasz. Dlatego byłem taki szczęśliwy, lecz to nie trwało długo. Myślałem o tobie każdego dnia, gdy umarłaś. Nie potrafiłem się pozbierać po tej stracie. Wpadałem w przypadkowe romanse i ciągle piłem alkohol, do czasu, aż pojawiła się nadzieja, że cię odzyskam. Nie winię cię za to, że zakochałaś się w jednym z Mikaelsonów. Nie było mnie obok ciebie, gdy kogoś potrzebowałaś i właściwie cieszę się, że zajął się tobą. Chciałbym powiedzieć ci, że kocham cię naprawdę najmocniej na świecie. Nigdy czegoś takiego nie czułem, a to potwierdza moje przekonanie, że nie zostawię cię już nigdy – przerwał wstrząśnięty tym, że odważył się na taką szczerość.

  Nina słuchała jego słów czując jak łapią ją za serce. Uświadomiła sobie, że z nikim innym nie będzie tak szczęśliwa. Kochała go równie mocno, jak on ją. Właśnie dzięki temu ich miłość może przetrwać wieczność.

  Przysunęła się do niego, bo wiedziała, że żądnymi słowami nie przebije szczerości, na którą on się odważył. Pociągnęła go delikatnie za dłoń i teraz stali naprzeciwko siebie. Trzymała dłoń na policzku Damona, czując jak się w nią wtula. Powoli zbliżyli swoje twarze. Pocałunek był spokojny i przepełniony uczuciami jakimi siebie darzyli. Wszystkiemu przyglądał się księżyc i towarzyszące mu gwiazdy. W takiej scenerii przytulali się, na zmianę ze skradaniem sobie niewinnych buziaków, jeszcze przez długie godziny. 

~~~~

Wybaczcie jeśli wkradł się jakiś błąd stylistyczny

Cały rozdział zszedł na wyjaśnienia Damona i walkę z jego poczuciem winy, ale szczerze mówiąc uwielbiam tą scenę z Niną

Wkrótce ostatni rozdział i epilog