Chapter 11 ''And we'll hit you with the truth...''

  Damon długo milczał nie wiedząc jak powinien się zachować. Valerie stała nieopodal równie zaskoczona jak on. Tylko Oksana zdradzała jakiekolwiek emocje. Łzy ciurkiem płynęły po jej policzkach uświadamiając brunetowi jak mocno siostry musiały być ze sobą związane. Zastanawiał się ile jeszcze tajemnic skrywała Nina. Samo wspomnienie zmarłej dziewczyny powodowało u niego ponowne łamanie się serca. Miał wrażenie, że przy Jade i innych kobietach jakie mógłby mieć uda mu się zapomnieć, zacząć żyć od nowa. Niestety szybko uświadomił sobie jak niewiele brakuje by rany znów się otworzyły. Piękna sylwetka Europejki ukazała się przed jego oczami zabierając go z pokoju apartamentu. Nina, którą widział żyła, miała lśniące włosy i śniadą karnację. Uśmiechała się słodko.

  -Wiem, jak bardzo za mną tęsknisz. Jest szansa byśmy się spotkali. Pokaż Oksanie ten wierszyk.- szepnęła po czym rozpłynęła się przenosząc mężczyznę z powrotem do pokoju.

  Salvatore przetarł oczy nie wiedząc co właśnie się stało. Z tęsknoty za ukochaną jego wyobraźnia płatała mu nadzwyczaj realne sceny. Postanowił posłuchać głosu Dobrev i wyjął z kieszeni starą karteczkę. Rozwiązał starszą siostrę po czym podał jej wierszyk.

  -Wydaje mi się, że coś będziesz z tego wiedzieć.- odezwał się obojętnym głosem myślami wciąż będąc zupełnie gdzie indziej.

  Oksana pochłaniała wzrokiem słowa uśmiechając się. Przyjaciele odetchnęli z ulgą widząc, że trafili pod dobry adres. W końcu ktoś jest w stanie wyjaśnić im przekaz zawarty w wierszyku.

  -Wiesz może kto go napisał?- zapytała Valerie na początek.

  -Oczywiście. Sama go napisałam wraz z kilkoma czarownicami. Uprzedzam, nie jestem wiedźmą ale zaskoczyło mnie, że nie wpadłaś na sens tych słów. To zwykły rytuał.- odpowiedziała odkładając na bok karteczkę.

  Przyjaciele spojrzeli po sobie zdziwieni. Damon westchnął z przypływu informacji. Nie sądził, że podróż do Las Vegas przyniesie za sobą tak wiele odkryć.

  -Wiem, że jesteś tak samo tajemnicza jak Nina ale mogłabyś przełożyć ten wierszyk na język nam zrozumiały?- odezwał się siadając na kanapie.

  Brunetka przełknęła ślinę po czym jeszcze zwilżyła wargi wodą. Wiedziała, że ta dwójka potrzebuje informacji a o tym świecie zbytnio pojęcia nie mieli.

  -Jak już wspomniałam zbiór tych wersów to opis jednego z rytuałów.- odezwała się przenosząc wzrok z mężczyzny na blondynkę.- Kiedy mieszkałyśmy z Niną  w Bułgarii obracałyśmy się w nietypowym towarzystwie. Zdziwiłam się kiedy zaczęła spotykać się z Klausem, o którym w naszej wsi wszyscy wiele słyszeli. Mikaelson któregoś dnia wpadł w szał, ponieważ moja siostra odmówiła bycia wampirem. On zabił całą naszą rodzinę a my uciekłyśmy do Stanów. Uznałyśmy, że bezpieczniej będzie żyć oddzielnie. Kilka dni przed naszą ucieczką niewielki sabat okolicznych czarownic zaprosił mnie do siebie. Wiele z nich było naszymi przyjaciółkami. Martwiły się o Ninę dlatego stworzyły zaklęcie, które w razie potrzeby miało wysłać go do piekła. Niestety on dowiedział się o wszystkim, zawładnął umysłem mojej siostry i wykorzystywał je nie będąc czarownikiem. Najistotniejszą rzeczą jest to, że zaklęcie działa w dwie strony. Może wysłać kogoś do piekła jak i pomóc mu wrócić do żywych.- wyjaśniła.

  -Musimy je wykonać, dowiedzieć się kto jest w tym jego wyimaginowanym piekle.- skomentowała Valerie.

  -Kontynuuj.- rzucił Damon.

  -Obco bije gdzieś duchów godzina- oczywiście chodzi tutaj o północ. Wtedy ten rytuał powinien być wykonywany aby udał się. Krwawe wino sączy ze dzbana dziewczyna- czarownica, która podejmie się tego wszystkiego musi wypić krew ludzi, którzy mają jakąś styczność z osobą, którą chcemy wydostać. Siedzi kruk wspaniały jakby czarny piekieł stróż- moje przyjaciółki uważały, że będzie potrzebna ofiara z tego ptaka. A księżyc w pełni straszy już- wszystko musi być wykonane w trakcie pełni księżyca, to chyba łatwo się domyślić. Na biały dąb szuka cieni- potrzebny będzie jakiś fragment tego drzewa. Najlepiej kołek z białego dębu. A z nim krzyż na zawsze spleceni- do rytuału będzie potrzebny krucyfiks, ponieważ tworzyły go katolickie czarownice.- skończyła Oksana widząc zaskoczone miny Tulle i Salvatore.

  -Sugerujesz, że Nina nie do końca umarła?- blondynka długo biła się z myślami czy powinna zadać to pytanie w obecności bruneta.

  -Kiedy powiedzieliście mi, że nie żyje smutek mną zawładnął. Spodziewałam się, że Klaus ją dopadł. Jednak gdy Damon pokazał mi ten wierszyk połączyłam fakty. Mikaelson naprawdę kochał moją siostrę. Miał w sobie trochę dobra więc jestem prawie pewna, że umieścił ją w piekle tak jak swoją rodzinę.- mruknęła starsza Dobrev.

  -Jeżeli Nina gdzieś żyje zrobię wszystko by tu wróciła. Zabierajmy się do pracy. Musimy wykonać ten rytuał jak najszybciej.- odparł Salvatore po czym wyszedł z pokoju.

~~

  Zgodnie ze słowami łowczyni Valerie miała dokonać rytuału w miejscu gdzie występowało skupisko magii. Dziewczyna szybko wyczuła grób nieznanego czarodzieja. Ciemny las nie był miejscem, w którym chciałaby przebywać jednak robiła to dla Damona. Widziała jak bruneta wypełnia nadzieja na odzyskanie ukochanej. Nie chciała zabierać mu tej chwili więc nawet zgodziła się wypić krew jego i starszej Dobrev. Kiedy udało im się zebrać wszystkie potrzebne przedmioty blondynka przyjrzała się im rozkładając je w grobowcu. Spojrzała na godzinę uświadamiając sobie jak niewiele czasu zostało do północy. W ciszy podeszła do Damona i Oksany po kolei nacinając ich nadgarstki. Krew skapywała prosto do przygotowanego kielicha. Odłożyła go na posadzkę z niesmakiem wpatrując się w nieżyjącego ptaka.

  -Ciężko uwierzyć, że taka niewinna osóbka jak ty jest łowcą wampirów.- odezwał się Salvatore przerywając ciszę.

  Oksana spojrzała na niego z uśmiechem. Zawsze mężczyźni zadawali to samo pytanie.

  -Czarownice obdarzyły mnie ogromną siłą i szybką regeneracją w razie wypadku. W zamian za to obiecałam polować na wampiry raz na zawsze pozbywając ich życia. Moim celem od zawsze jest Klaus.- odpowiedziała podając blondynce krzyż i kołek z białego dębu.

  Valerie westchnęła nie do końca gotowa na wykonanie rytuału. Miała zgormadzoną w sobie magię, jednak obawiała się, że nie wytrzyma. Nigdy nie miała styczności z przywracaniem kogoś do życia. Telefon zasygnalizował północ.

  -Jaryakat is vido, ses malit vas- wypowiedziała i jednym łykiem opróżniła zawartość kielicha z krwi.

  Poczuła jak czerwona ciecz rozgrzewa ją od środka. Księżyc w pełni znajdujący się idealnie nad jej głową przyciągał dziewczynę do siebie. Damon wzdrygnął się widząc jaką barwę przybrały oczy przyjaciółki. Miała czarne tęczówki, łącznie z białkami. Wyglądała jak opętana przed demona.

  -Custodisti infernum monstrare via posita revertendi.- krzyknęła podchodząc do ptaka z krzyżem w ręce.

  Salvatore wybałuszył oczy widząc jak blondynka bez jakiegokolwiek obrzydzenia rozkraja kruka. Krzyż, który służył jej jako nóż był cały umazany we krwi. Kiedy zwierzę wyglądało na wręcz wypatroszone Valerie zaczęła szeptać coś nad jego szczątkami. Brunet przyglądał się wszystkiemu ze strachem. Porzuciła ptaka i krzyż po czym skierowała wzrok na kołek z białego dębu.

  -Czy to normalne, że zachowuje się jak opętana?- zapytał cicho siedzącej obok Oksany.

  -Tęsknota za Niną nie jest tylko w sercu ale także w mózgu i krwi, która do niego dociera. Valerie odczuwa teraz nasze smutki ze zdwojoną siłą próbując ściągnąć tutaj moją siostrę.- wyjaśniła nie spuszczając wzroku z czarownicy.

  W tym samym czasie Tulle bez żadnego zahamowania wbiła sobie kołek w brzuch. Brunet poderwał się chcąc ratować przyjaciółkę jednak szybko został stępiony przez starszą Dobrev. Blondynka stała kompletnie nie wzruszona krwią jaka wypływała z jej ciała.

  -Haec sacra nos vinculum cum lignum et portae inferni.- warknęła wyciągając z siebie broń na wampiry.

  Wszystkie płomienie świec nagle zgasły. Grobowcem zawładnęła cisza. Damon czuł ciarki na całym ciele. Coraz bardziej przerażały go takie miejsca. Oksana wyciągnęła z kieszeni latarkę świecąc na około. Wraz z mężczyzną ujrzeli bezwładnie leżącą na ziemi czarownicę. Podbiegli do niej próbując za wszelką cenę ją zbudzić. Kiedy dziewczyna nie reagowała brunet poczuł jak ziemia się pod nim osuwa. Przez jego głowę przeleciała okrutna myśl, że być może stracił kolejną ważną osobę. Na szczęście w chwili gdy już uwalniały się jego największe demony, Valerie otworzyła czy. Wpatrywała się tęczówkami w nich nie wiedząc co powinna powiedzieć.

  -Czułam ten ból.- szepnęła podnosząc się do pozycji siedzącej.- Czułam ból jaki panuje w tym piekle. Mieszało się to z tęsknotą, złością, nienawiścią ale i miłością. Byłam tak bardzo blisko odnalezienia jej. Niestety tajemniczy brunet, który ukazał się przed moimi oczami zniszczył całą więź.- podziękowała w myślach losowi, że rana na brzuchu zniknęła wraz z rozłączeniem.

  -Co chcesz przez to powiedzieć?- zapytał Salvatore zszokowanym głosem.

  -Rytuał się nie udał. Nie znalazłam Niny.- odpowiedziała powstrzymując cisnące się do oczu łzy.

~~

Sofia, Bułgaria, kilka lat wcześniej

  Dwie brunetki tego dnia wstały nadzwyczaj wcześnie. Na ten moment czekały od dawna. Wszystko było dopięte na ostatni guzik. Uda im się uciec z kraju na zawsze zostawiając w tyle Niklausa. Siedemnastoletnia Nina pakowała ostatnie potrzebne rzeczy ze łzami w oczach. Sumienie podpowiadało jej, że ich ucieczka odbije się na mieście. Wiedziała do czego zdolny jest jej kochanek. Nigdy nie sądziła, że będzie pożądana przed tysiącletnią hybrydę. Przerażały ją myśli o staniu się podobną istotą. Oksana podeszła do niej mocną ją przytulając. Zanurzyła się w starszej siostrze czując się bezpiecznie. Wiedziała, że wkrótce muszą się pożegnać. Nie chciały wzbudzać podejrzeń, dlatego miały spotkać się dopiero poza granicami Bułgarii.

  -Jesteś pewna, że mam pierwsza wyjechać? Dasz sobie radę?- zapytała dwudziestoletnia Dobrev.

  Młodsza z nich nieśmiało pokiwała głową. Nie pragnęła niczego innego niż ucieczki z miejsca, gdzie przebywał Klaus.

  Oksana uśmiechnęła się, zabrała walizkę i udała się do czekającej na nią taksówki. Nina obserwowała jak siostra znika za zakrętem ciesząc się, że w Stanach będzie wiodła spokojne życie. Przyszłość młodszej Dobrev nie zapowiadała się tak różowo. Westchnęła ciężko siadając na łóżku. Wyciągnęła z kieszeni telefon wpatrując się w zdjęcie na tapecie. Przedstawiało jej całą rodzinę, największy skarb jaki posiadała. Niespokojna wizja zawładnęła jej myślami. Poczuła strach, krew i śmierć. Przerażona, zabrała walizkę i wybiegła z mieszkania nie dbając o zamknięcie drzwi.

  Taksówka zamiast w miejsce spotkania się z Oksaną zawiozła ją pod dom rodziców. Wysiadła pędząc do wejścia. Nie pomyliła się. Cały salon, kuchnia i jadalnia były ubrudzone we krwi. Puściła się pędem do sypialni mamy i taty i ujrzała ich niedbale porzucone ciała. Szyja rodzicielki była wręcz rozszarpana a w sercu ojca widniał nóż. Łzy momentalnie popłynęły po jej policzkach. Spóźniła się. To jej wina. Klaus ich dopadł w zemście.

  -Widzisz jaki los zgotowałaś rodzicom?- usłyszała za sobą jego głos.

  Przerażona odwróciła się spotykając się wzrokiem z miodowymi tęczówkami Mikaelsona. Wściekłość zawładnęła dziewczyną.

  -Dlaczego ich do cholery zabiłeś?- warknęła czując jak wszystkie emocje w niej szaleją.

  -Straty wojenne.- mruknął wampir wprowadzając brunetkę w szał.- Radzę ci się uspokoić bo jeszcze mogę zabić Oksanę. Śmieszne jest to, że zwykłe śmiertelniczki myślały o ucieczce. Miałem się nie dowiedzieć? Chyba mnie nie znasz, najdroższa.- uśmiechnął się podchodząc bliżej.

  -Pozwól Oksanie uciec do Stanów. Taka była nasza umowa. Musiałam ją okłamać dla jej dobra.- powiedziała cicho zdając sobie sprawę, że jest na przegranej pozycji.

  -Mam parę spraw do załatwienia w Seattle. Myślę, że tam mi się do czegoś przydasz.- uśmiechnął się wypychając Ninę z sypialni.

  Tego dnia Dobrev ostatni raz widziała siostrę. Klaus pilnował ją zmuszając do wykonywania jego poleceń. Buntownicza natura brunetki musiała się ukryć, umowa z Mikaelsonem miała chronić starszą z sióstr. Wszystko szło po myśli zarówno Niny jak i wampira do czasu aż w jej życiu nie pojawił się Damon Salvatore.

~~

  Rebekah Mikaelson ocknęła się nie wiedząc gdzie przebywa. Głowa bolała ją niemiłosiernie. Powoli podniosła się rozglądając wokół. Znajdowała się w ciemnym lesie. Zdezorientowana chwiejnym krokiem ruszyła przed siebie. Jak się tu znalazła? Ostatnią rzeczą jaką pamiętała była kłótnia z bratem. Chwilę po ucieczce z domu poczuła ten sam ból, który zadał jej Klaus wysyłając dziewczynę do piekła. Dzięki swojemu niezawodnemu słuchowi wyłapała w oddali miasto. W wampirzym tempie znalazła się w samym centrum. Rozejrzała się dookoła dostrzegając jak miejsce, w którym jest różni się od piekła. Nowoczesne samochody pędziły po drogach. Ludzie byli tak zabiegani, że nawet nie zwrócili uwagi na Rebekę.

  -Co to za miasto? Który mamy rok?- zapytała pierwszego z przechodniów hipnotyzując go wzrokiem.

  -Seattle.2015 rok.- odpowiedział mężczyzna.

  Wampirzyca wytrzeszczyła oczy zdając sobie sprawę czego dokonała. Odrzuciła ofiarę hipnozy gdzieś w bok z uśmiechem patrząc na otaczający ją świat. Udało się jej wydostać z piekła. Tak wyglądał współczesny świat.

  Na początku nie uwierzyła w to co usłyszała. Tłumaczyła to szokiem i szczęściem. Kiedy jednak znów ten głos się odezwał już była pewna. Weszła do baru w poszukiwaniu Klausa. Odepchnął ją wygląd tego miejsca. W czasach kiedy ona żyła wszyscy ubierali się elegancko i wystawnie, szczególnie do miejsc publicznych. W oddali usłyszała krzyki, gdzieś wylano piwo a nawet jeden mężczyzna dostał w twarz od drugiego. Całokształt zdecydowanie ją obrzydzał. Uśmiechnęła się jednak dostrzegając wśród ludzi blond czuprynę. Podeszła pewnym krokiem wiedząc, że się jej nie spodziewa. Pochwaliła siebie za ubranie spodni. Usiadła obok Niklausa upijając ze stojącej szklanki alkohol.

  -Prawie sto lat rozłąki, prawda Nik?- odezwała się pewnie mając przewagę w tej grze.

  Mikaelson odwrócił się i wybałuszył oczy dostrzegając siostrę. Nie mógł w to uwierzyć. Wysłał ją do piekła tak dawno z myślą, że nigdy się nie zobaczą. Jak to możliwe, że powróciła?

  -Rebekah..- szepnął nie potrafiąc wydostać z siebie nic więcej.

~~

  Podróż do Seattle minęła w ciszy. Valerie wraz z Oksaną próbowały nawiązać jakiś kontakt z Damonem. On nieustannie wpatrywał się w drogę zaciskając mocno dłonie na kierownicy. Cierpiał i wszyscy obecni w samochodzie wiedzieli o tym. Znów los przygotował dla niego kubeł zimnej wody. Wierzył, że znów zobaczy ukochaną, będzie miał szansę ją pocałować, wziąć w ramiona i nigdy już nie zostawić. Wszystko zostało rozwiane wraz ze słowami czarownicy. ‘’Nie udało się.’’

  Kiedy zbliżali się już do granicy miasta przed oczami Valerie przewijały się różne obrazy. Widziała Zayna spacerującego niedaleko grobowca Silasa, Norę wypowiadającą jakieś zaklęcie. Chwilę później jej głowę przeszył ogromny ból. Dziewczyna zwinęła się w kłębek a przestraszony Salvatore zatrzymał pojazd.

  -Valerie, co się dzieje?- zapytała Oksana siedząca z tyłu.

 -Potężna siła zawładnęła moją magią. Oni.. oni obudzili Silasa.- szepnęła wciąż walcząc ze zwiększającym się bólem głowy.

~~

  Damon jechał pod wskazany przed przyjaciółkę adres. Miał dość wydarzeń, które miały miejsce w ciągu ostatnich dni. Nigdy nie przypuszczał, że przyjdzie mu się zmierzyć ze światem fantastycznym. Valerie bez żadnego ostrzeżenia wysiadła z auta i pobiegła w las. Dobrev i Salvatore zdezorientowani ruszyli za nią. Udało im się dogonić ją dopiero przy grobowcu. Brunet wytrzeszczył oczy widzą tam swojego młodszego brata.

  -Malik, co ty tu robisz?- warknął poirytowany.

  -Wiem, że dziwnie to zabrzmi ale coś mnie tutaj zaciągnęło.- odparł łamiącym się głosem.

  Tulle nie słuchała rozmów braci tylko od razu pognała do środka grobowca. Zaklęła pod nosem zdając sobie sprawę, że jest za późno. Magia, która zawładnęła nią w aucie pochodziła od Silasa. Nora i Lily obudziły go sprowadzając wraz z nim setki przyszłych ofiar. Mężczyzna na każdym kroku pokazywał swoją brutalność i bezwzględność. Wybiegła z pomieszczenia nie słysząc głosów Damona i Zayna. Rozejrzała się zdezorientowana nie widząc ich. Oczy odmawiały jej posłuszeństwa a głowa znów niemiłosiernie bolała.

  -Tak mi przykro.- usłyszała pierwszy z głosów. Należał do Lily.

  -Musisz zobaczyć jak źle zrobiłaś odchodząc od nas- Nora już nie wymawiała słodko słów jak miała to w zwyczaju.

  -Gra dopiero się zaczyna.- Silas zaśmiał się powodując jeszcze większy ból.

  Dziewczyna zatoczyła się nie wiedząc gdzie się znajduje. Ujrzała tylko rozmazaną postać Damona po czym upadła a całym jej światem zawładnęła ciemność.

~~

  W tym samym czasie dokładnie stan obok nieświadoma zła jakiego osadziło się w Seattle Perrie Edwards wracała z pierwszej randki. Tak dobrze przeczytaliście. W jej życiu wiele się zmieniło od ucieczki. Praca przynosiła dużo pieniędzy, atmosfera była miła. Któregoś dnia poznała Paula- chłopaka, który od razu ją oczarował. Był bystry, elegancki i szarmancki. Zupełne przeciwieństwo Zayna, za którym głęboko nadal tęskniła.

  Weszła do niewielkiego mieszkanka, które wynajmowała w Dallas. Usłyszała szmer nie wiedząc o co chodzi. Odłożyła zakupy do kuchni i stawiając cicho stopy udała się do salonu. Miała wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Niepewnie zapaliła światło nikogo nie zastając. Odetchnęła z ulgą.

  Chwilę później gdy szykowała sobie kolację ponownie usłyszała ten dźwięk. Zdezorientowana udała się do salonu znów zapalając światło. Postać kobiety wyłoniła się z zadziornym uśmiechem. Blondynka wpatrywała się nie wierząc w osobę, którą widzi. Była zbyt przerażona by zrobić jakikolwiek ruch.

  -Witaj Perrie.- odezwała się postać.

  -Nina.- szepnęła Edwards głośno przełykając ślinę. 

 ~~~~

Witajcie! 

 Mam nadzieję, że szczególnie koniec was zaskoczył. Pozostaje tylko pytanie.. Czy Elijah wrócił z piekła? 

Nareszcie wyjaśniłam wam ten wierszyk, prawda że prosty? :D

Biedna Valerie...

Karo <3