Chapter 13 ''I've been chasing dreams since I took my first sleep...''

  Perrie otworzyła oczy nie wiedząc gdzie się znajduje. Oglądała pomieszczenie zdezorientowana. Bolała ją głowa. Światło przysłoniła jej nieznana postać. Rozpoznała chłopaka po pewnym i mocnym głosie. Uśmiechnęła się delikatnie. Miała zamiar długo potrzymać Zayna w niepewności. Wciąż obawiała się jego nagłych wybuchów. Nie chciała nawet wspominać momentów kiedy pięści Mulata wędrowały po jej ciele. Jeżeli była skłonna do wybaczenia partner musiał mocno się postarać. 

  -Gdzie ja jestem?- zapytała zdezorientowana nie podnosząc się.

  -Po naszej rozmowie zemdlałaś. Zabrałem cię do domu.- odpowiedział przysiadając na skraju łóżka.

  Dziewczyna doskonale znała ten pokój. Tutaj Zayn wielokrotnie wyznawał jej miłość, przytulał, pieścił i całował. Do niedawna budziła się w tym łóżku codziennie obok ukochanego. Teraz czuła się obco.

  -Wyprowadziłam się stąd. To już nie jest mój dom, Zayn.- szepnęła bawiąc się palcami.

  Chłopak patrzył w okno nic nie mówiąc. Perrie odgarnęła kołdrę na bok chcąc jak najszybciej oddalić się od niego. Nie przekonywały ją prośby.

  -Zayn potrzebuję czasu. Nie licz, że wszystko już się ułoży.- powiedziała cicho kiedy odprowadzał ją do drzwi.

  -Rzuciłem narkotyki, zerwałem kontakt z kumplami. Naprawdę się zmieniłem.-jęknął błądząc wzrokiem po twarzy blondynki.

  -Do zobaczenia, wkrótce.- uśmiechnęła się zamykając za sobą drzwi.

  Wciąż nie czuła się dobrze. Nadal niemiłosiernie bolała ją głowa. Nie chciała patrzeć na usługującego jej Zayna. Chłopak o takim charakterze i burzliwej przeszłości nie nadawał się do tej roli. Zaczerpnęła świeżego powietrza pędząc w stronę przystanku autobusowego. Ciemna strona jej osobowości przekonywała ją o ucieczce do Dallas. W porę zawróciła uświadamiając sobie w sekundę jak bardzo kocha Zayna Malika.

~~

  Rozmowa z matką nie zdenerwowała Damona. Wiedział co kobieta powie i kogo w ostateczności wybierze. Nigdy nie liczył, że stanie po jego stronie. Przekreślił jej osobę już dawno. Zaparkował swoje auto pod blokiem mieszkalnym. Nieprędko chciał znaleźć się w swoim domu. Nie mógłby patrzeć na nieprzytomną przyjaciółkę. Znów o wszystko obwiniał Lilian. Wypuścił głośno powietrze z ust będąc pod właściwymi drzwiami. Zadzwonił mając nadzieję, że nie obudzi mieszkanki.

  Od razu dostrzegł zaskoczenie w oczach Jade. Sam nie wiedział dlaczego to robi. Jego wzrok szybko przeniósł się na powoli widoczny brzuch szatynki. Dziewczyna domyślając się na co patrzy delikatnie się uśmiechnęła.

  -Wejdziesz do środka?- przerwała ciszę jaka panowała między nimi. Mężczyzna posłusznie pokiwał głową przepuszczając ciężarną w drzwiach.

  Skanował wzrokiem mieszkanie Jade. Korytarz był długi, lecz bardzo wąski. Niebieskimi tęczówkami analizował niewielką kuchnię z zielonymi ścianami i bielutkimi meblami. Na piecu stał czajnik, który już domagał się ściągnięcia z gazu. Dziewczyna bez słowa zalała herbatę dla siebie i towarzysza. Salvatore zajął miejsce na jednym z krzeseł. Uważnie śledził każdy ruch szatynki. Położyła przed nim kubek z napojem, sama zajmując miejsce naprzeciwko.

  -A więc wróciłeś..- odezwała się jakby sama do siebie.

  Mężczyzna nie wiedząc co powinien powiedzieć upił łyk herbaty. Przyjemny smak malin rozniósł się po jego gardle. Palcami uderzał nerwowo w stół szukając w głowie odpowiednich słów.

  -Dobrze wiesz, że nie chcę tego dziecka.- odezwał się trochę za ostrym tonem.

  -Uświadomiłeś mi to przy naszym ostatnim spotkaniu.- mruknęła obojętnie nawet na niego nie patrząc.

  -Jedyną rzeczą, jaką mogę ci zaproponować są pieniądze. Dam ci każdą sumę, o którą poprosisz. Możesz usunąć zarodek bądź urodzić i oddać do opieki.- powiedział patrząc jej prosto w oczy.

  -A jeżeli chcę urodzić nasze dziecko i je wychować? Bierzesz taką opcję pod uwagę? Sama się nie zapłodniłam. Jesteś odpowiedzialny za to co zrobiłeś.- zdenerwowana położyła dłoń na brzuchu chcąc udobruchać bruneta.

  Nawet nie wyobrażał sobie posiadania dziecka. Jak zapewniłby bezpieczeństwo potomkowi w takiej chwili? Na tą niewinną osóbkę czyhały przecież wampiry, czarownice a nawet własna babcia.

  -Jade, moje życie jest zbyt niebezpieczne abym mógł wciągnąć w nie ciebie i dziecko.- jęknął dopijając płyn.

  Brunetka spojrzała prosto w jego oczy chcąc mu pokazać jak bardzo ranią ją te słowa. Nie chciała sama wychowywać ich potomka. Takie same obowiązki miał przecież ojciec. Zastanawiała się co powinna powiedzieć mężczyźnie. Nie odezwała się odbierając od niego kubek. W ciąży stała się zbyt wrażliwa dlatego już chwilę później po jej policzkach płynęły łzy. Damon widząc byłą kochankę w takim stanie podniósł się z miejsca. Dwoma palcami złapał za jej podbródek unosząc go do góry. Patrzyli sobie w oczy. Salvatore złożył delikatny pocałunek na ustach dziewczyny nie chcąc by płakała z jego powodu.

  -Jeżeli to co zamierzam zrobić nie skaże mnie na śmierć zajmę się tobą.- szepnął i bez dalszego wyjaśnienia skierował się do drzwi.

~~

  Klaus kolejnego dnia spokojnie obserwował panoramę miasta. Z chytrym uśmiechem rozmyślał na temat zemsty Damona, o której tyle już słyszał. Nikt jednak nie był świadomy co planuje najpotężniejszy wampir świata. Coraz bardziej przekonywał się do siły i zaangażowania swojego wroga. Zajął miejsce na niedaleko leżącym kamieniu. Czekał na pełnię by móc przemienić się od dawien dawna. Cieszył się, że wyzwolono klątwę. Dzięki niej mógł raz być wampirem a raz wilkołakiem. Rebekah znów zajęła miejsce obok niego. Już przyzwyczaił się do obecności młodszej siostry. Dzień w dzień przychodzili na to wzgórze czekając na odpowiedni znak. Niklaus obiecał blondynce odnalezienie Elijaha.

  -Nik?- zapytała przerywając grobową ciszę. Mężczyzna spojrzał na nią wyczekująco.- Myślisz, że go odnajdziemy?

  -Obecność naszego brata wcale nie jest mi potrzebna. Dobrze wiesz, że robię to tylko dla ciebie.- rzucił beznamiętnie patrząc w dal.

  Znów zapadła cisza. Pierwszy wampir jak i drugi starał się wyłapać jakiekolwiek dźwięki. Blondynka odgoniła gdzieś złość na Elijaha pragnąc go przytulić. Za wszelką cenę chciała zjednoczyć rodzinę. Już wyobrażała sobie jak wspólnie rządzą Seattle i całym pozostałym światem. Jedyną osobą, która mogła jej w tym przeszkodzić była Nina.

  -Słyszysz to?- zapytał Klaus odganiając ją od myśli o brunetce.

  Dziewczyna pokiwała głową i już po sekundzie jak przystało na istoty nadprzyrodzone zerwali się do biegu. Rebekah w postaci krwiożerczego wampira, a Nik jako król wilków. Intuicja zaprowadziła ją do jednego ze starych grobowców. Po podłodze walały się świeczniki i zapałki. Od razu domyślili się, że ktoś tu był. W ciszy weszli do środka nie wiedząc czego się spodziewać. Dopiero widok brązowej czupryny rozluźnił dziewczynę. Podbiegła do leżącego brata odsuwając wszystkie przeszkody.

  -Rebekah..- jęknął otwierając oczy.

  Zastał jej słodki uśmiech. Przed podróżą do świata żywych tak bardzo martwił się o młodszą siostrę. Położył dłoń na jej policzku delikatnie go gładząc. Dopiero dźwięk zwierzęcego sapania oderwał od siebie rodzeństwo.

  -Minął prawie wiek, Nik.- szepnął Elijah dostrzegając brata.

~~

  Damon wrócił do swojego mieszkania dopiero po wstąpieniu do baru. Na trzeźwo dręczyły go myśli o Jade i dziecku. Był wierny swojej decyzji zarówno przed wypiciem jak i po. Do niedawna miłość dla niego nie istniała. Nie wiedział czym jest więź z drugą osobą. Nie chciał ale zaczął znów myśleć o Ninie. Na wspomnienie jej delikatnych dłoni błądzących po jego klatce piersiowej łamało mu się serce. Pragnął tylko się z nią pożegnać. Po stracie ukochanej znów zamienił się w tą bezduszną osobę, jaką był przez większość życia.

  Wręcz na paluszkach podszedł do sypialni przyjaciółki. Głęboko w sobie miał nadzieję, że zobaczy ją przytomną. W pokoju panował półmrok za sprawą lampki stojącej na szafce. Ruszył powoli by ją zgasić lecz usłyszał ciche jęknięcie. Spojrzał na ogromne łóżko a właściwie na osobę, która w nim leżała. Valerie swoimi tęczówkami niepewnie lustrowała bruneta. Radość od razu nim zawładnęła. Przykucnął obok łóżka nie przestając się uśmiechać.

  -Witaj moja bogini.- szepnął odgarniając włosy z jej twarzy.

  -Myślałam, że nigdy nie dadzą mi spokoju. Silas wręcz wypalał mi mózg.- jęknęła przeciągając się.

  -Czy jest coś, czego ci potrzeba?- zapytał widząc jak mizernie wygląda.

  -Oh, owszem mój kochany.. Chcę zemsty. Zrobię wszystko by zdmuchnąć ich z powierzchni ziemi.- rzuciła zdenerwowanym głosem jeszcze bardziej radując przy tym przyjaciela.

~~

  Elijah Mikaelson założył na siebie najlepszy garnitur jaki udało mu się kupić za pieniądze brata. Był zaskoczony współczesnym wyglądem świata. Nie do końca potrafił obsługiwać się elektroniką tak bardzo popularną w tym stuleciu. Był wdzięczny rodzeństwu, że powierzyli mu pokój w ich tętniącej bogactwem posiadłości na obrzeżach Seattle. Od jego powrotu minęło zaledwie parę dni, które w podziękowaniu spędził z rodzeństwem. Wiedział jednak z kim jeszcze się nie spotkał. Osoba bliska jego sercu również na to czekała. Para wampirów bez wiedzy Rebeki i Klausa spotkała się poza granicami miasta. Wpadli w swoje ramiona niczym spragnieni miłości młodzi ludzie. Dobre kilka minut po prostu się przytulali, jednak ten gest już był dla nich czymś ogromnym. Nina próbowała być silnym wampirem ale z jej oczu szybko popłynęło kilka łez. Nie potrafiła opisać słowami tęsknoty jaka się za tym kryła. Spojrzeli w swoje oczy bojąc się, że zaraz czar pryśnie.

  -Elijah..- szepnęła nie spuszczając wzroku.

  -Cicho, najdroższa.- powiedział zasłaniając jej usta dłonią.

  Przybliżył się do brunetki chcąc ją zaskoczyć. Nina pragnęła tego równie mocno bowiem przyciągnęła mężczyznę do swoich ust. Przy nim nie czuła się krwiożerczym potworem. Tylko Elijah potrafił wyswobodzić z niej anioły. Całowali się delikatnie i przeciągle. Czerpali z tej czynności wszystko co najlepsze, jakby ta przyjemność zaraz miała się skończyć. Brunet trzymał swoje silne dłonie po obu stronach jej wąskiej talii. Dobrev przyciągnęła go bliżej nie chcąc aby kiedykolwiek ją opuścił. Delikatnie się od niej odsunął ocierając słoną ciecz z jej twarzy. Uśmiechnęli się do siebie promieniując wokół szczęściem.

  -Kocham cię.- powiedziała pewnie nie przestając analizować jego brązowych tęczówek.

  -Chcę codziennie budzić się koło ciebie. Chcę chodzić z tobą po wszystkich ulicach świata, tak by ludzie wiedzieli, że należysz do mnie.- odparł Elijah dumnie.

  -A ja do ciebie.- dodała po czym znów go pocałowała.

~~

  Damon spojrzał zdenerwowany na Valerie przygotowującą czar. Pomysł, na jaki wpadła jego przyjaciółka był wręcz genialny, jednak on obawiał się. Usiadł obok niej wpatrując się w wywar, który dla niego szykowała. Napój miał połączyć ich ze sobą jednocześnie przekazując magię Damonowi. Tak odmieniony brunet miał zaatakować Silasa. Czarownica w tym czasie będzie siedzieć w mieszkaniu wypowiadając zaklęcia.

  Valerie bez słowa podała mu substancję. Dopiero widząc zdenerwowanie mężczyzny przyjaźnie się uśmiechnęła. Tak niewiele dzieliło ich od dokonania prawdziwej zemsty. Wypili magiczny napój od razu czując jego ostry smak.

  -Sprawdźmy czy zadziałało.- odezwała się sięgając po księgę zaklęć.- Phasmatos Salves Nas Ex Malon.

  Damon zgodnie z poleceniem Val wyciągnął dłoń. Teraz i on posiadał silną magię, którą mógł kontrolować. Dzięki temu ruchowi wszystkie świece stojące w pokoju zapaliły się. Przyjaciele uśmiechnęli się do siebie. Udało się.

  Damon pożegnał się z Oksaną dopiero potem smutnym wzrokiem spojrzał na blondynkę. Nie tylko on miał zmierzyć się z Silasem. W końcu to Valerie musiała przekazywać całą magię.

  -Jesteś pewna, że sobie poradzisz?- zapytał przejęty.

  -Wszystko pójdzie po naszej myśli.- odpowiedziała spokojnie.

  Wyszedł z mieszkania podbudowany wiarą przyjaciółki. Wsiadł do auta naładowany mocą, którą wkrótce miał wykorzystać.

~~

  Okrążył swój dom z dzieciństwa doskonale wiedząc gdzie znajduje się tylne wejście. Szybko spostrzegł, że wewnątrz nie ma Lily ani Nory. Na widok salonu urządzonego w starym stylu powróciły wszystkie wspomnienia. Doskonale pamiętał jak ojciec uczył go posługiwania się bronią bijąc przy tym syna za każdy popełniony błąd. Wówczas szukał schronienia u Lilian. Nigdy nie usłyszał od niej słów pocieszenia czy dumy. Jedyną osobą, która wówczas go rozumiała była niania. Z nią rozmawiał na trapiące tematy, zwierzał się i szukał porad. Gdy umarła stracił nadzieję na zmianę stosunku matki a zaledwie rok później wyprowadził się.

  Położył dłoń na nożu, który miał w tylnej kieszeni. Tą bronią zamierzał pozbawić życia Silasa. Dostrzegł ukochanego matki wpatrującego się w ogień kominka.

  -Naprawdę jesteś tak głupi by tutaj przychodzić?- odezwał się nadal nie zmieniając pozycji.- Jesteś tylko głupim człowiekiem, który usiłuje pokonać potężnego czarownika.- Silas odwrócił się spoglądając na gościa.

  W tym momencie Damon miał przewagę. Jego wróg nie spodziewał się połączenia z Tulle. Brunet uśmiechnął się triumfująco czując napływ magii.

  -Terra Mora Vantis Quo Incandis.- warknął powodując nie tylko zdziwienie przeciwnika.

  Silas za sprawą zaklęcia wręcz wyleciał z domu wybijając po drodze szyby w większości okien. Nim upadł na ziemię zahaczył o drzewa, które poraniły jego ciało. Salvatore dumnie wyszedł przyglądając się leżącemu czarownikowi.

  -Brawo, Damonie.- zaśmiał się.- Et Vasa Quo Ero Signos!- krzyknął powodując potężny ból głowy u mężczyzny.

  Morgan podniósł się nie zważając na rany. Zabrał jedną z gałęzi leżących obok i z całej siły wbił ją w brzuch płatnego zabójcy. Mroczki ukazały się przed oczami bruneta. Miał wrażenie, że zaraz umrze. Ostatnimi siłami wypowiedział kolejne zaklęcie wiedząc, że ten pojedynek tak szybko się nie skończy.

~~~~

Witajcie moje kochane czytelniczki.. 

Jejku nie wierzę, że właśnie za nami rozdział trzynasty :o Od razu komunikat: Druga część Demons in my mind będzie miała w sumie 16 rozdziałów. Jak łatwo policzyć czekają nas jeszcze trzy rozdziały i uwaga uwaga trzy śmierci!

Kolejny rozdział wkrótce

Karo <3